به دوربین نگاه کن بگو سیب الأدب والفن

"اصلا به‌ تعداد ستاره‌هایی که روی درخت‌های پارک روبه‌روی پل باهم کنده بودید-تو کنده بودی یعنی،او فقط می‌گفت این‌جا یا آن‌جا-اصلا خودش گفته بود روی هر درخت دو تا ستاره. آن وقت یکی همان زیر پل از توی آب گفته بود«چه قشنگ لپت چال‌ می‌شه وقتی می‌خندی!» او هم غرق شده بود دیگر-ستاره را می‌گویم‌ها. می‌گویی مگر نگفته بودم برای مرده‌ها بعد از چهلم سنگ می‌اندازند روی قبرشان؟مگر اسم تک‌تک قلم‌های سنگ کنی را نگفته بودم برایش؟گفته‌ بودی!ولی باز هم می‌گویم،باید جوابش را می‌دادی وقتی که گفت«روی سنگ‌ هم بلدی؟»حالا آمده‌یی این‌جا. گه گاهی هم که‌ چکمه‌های آرتق در آب‌های جمع شده در زیر برف جادهء خاکی فرو می‌رفت او دقت بیشتری می‌کرد و مواظب بود که از درزهای چکمهء فرسوده‌اش کمتر آب به‌ داخل نفوذ کند. او در این‌ چند روز عادت کرده بود و می‌دانست که هر وقت به این قسمت از جاده برسند و طایتی چشمش به آلاچیق بیفتد او باید منتظر بماند تا طایتی به او برسد."