برگی از متون - مجلة پیام بهارستان الأدب والفن

سیم«نون»است،یعنی نظر او بر سیم و زر نباشد؛چهارم«دال»است،یعنی دوستی دنیا در دل او نباشد و دوستی مولی در دل او متمکن باشد؛پنجم«راء»است یعنی رنج دنیا راحت خود داند؛آنگاه قلندر تمام باشد. زاهد چهار حرف است:اول«زاء»است،یعنی زینت دنیا ترک گیرد؛دویم«الف»است،یعنی آخرت را منتظر باشد؛سیوم«ها» است یعنی هوای نفس را بگذارد؛چهارم«دال»است یعنی دنیا را طلاق گوید؛آنگاه زاهد تمام باشد. عارف چهار حرفست:اول:«عین»است،یعنی عالی همت باشد؛دویم«الف»است،یعنی آخرت را بخواهد و راحت دنیا نجوید؛سیم«راء»است یعنی رنج دنیا راحت خود داند؛چهارم«فا»است،یعنی فارغ از همه عالم باشد. درویش پنج حرفست:اول«دال»است،یعنی دنیا را طلاق گوید و بگذارد؛دویم«راء»است،یعنی رنج دنیا بکشد؛سیوم«واو» است،یعنی واقف باشد و امر مولی فوت نکند؛چهارم«یاء»است،یعنی یاری از حق‌تعالی طلبد و به غیر وی التفات نکند؛پنجم‌ «شین»است،یعنی شفقت بر همه خلق کند،آنگاه درویش باشد. **** ص 204 روزی عالم صالح مستحقی به در خانه توانگر بخیلی رفت و گفت:چنین به من رسیده که تو چیزی از مال خود نامزد ارباب‌ استحقاق کرده‌ای و من به غایت مستحق و محتاجم.