سخن نخست: باستان شناسی ایران؛ ضرورت یا تفنن؟! افتتاحية

"تردیدی نیست که باستان‌شناسی همانند بسیاری از پدیده‌های‌ جدید از بن وجدان انسان غربی سربرآورده و تصور می‌شود یگانه و مطمئن‌ترین راه شناخت دقیق و عمیق چنین پدیده پیچیده‌ای،شناخت و آگاهی از بنیان‌های فکری انسان غربی است. برخی از آسیب‌ها و آفت‌های‌ باستان‌شناسی ایران را می‌توان چنین برشمرد: 1-عدم اتحاد باستان‌شناسان ایرانی؛ حدود شش دهه از زمانی که باستان‌شناسی برای نخستین بار به‌ عنوان یک رشته دانشگاهی در ایران(دانشکده ادبیات دانشگاه تهران) پایه‌گذاری شد می‌گذرد لیکن در تمام این مدت انجمنی که به‌طور جدی‌ محل تبادل نظر و گردهمایی باستان‌شناسان ایرانی باشد پدید نیامد. لیکن در آن دوره نیز توجه خاص به ایران پیش از اسلام و تفکیک تاریخ ایران به پیش و پس از اسلام عامل مهم و جدی این توجه‌ بود؛یعنی استفاده از باستان‌شناسی در جهت علم کردن ایران باستان و ملی‌گرایی افراطی. در پی دستیابی به مرده ریگ گذشته برای تفاخر است، نمی‌گوییم چنین چیزی اساسا وجود ندارد،وجود دارد اما"باستان‌شناسی یا آرکئولوژی‌"نیست بلکه باستان‌گرایی و باستان‌پرستی است."