دور و نزدیک - مجلة ادبیات داستانی الأدب والفن

"زمانی که این ترن بزرگ در شهرک‌ نزدیک به این محل توقف کوتاهی می‌کرد،وقتی دوباره با صدایی موزون راه می‌افتاد و مقصد خود را در پیش می‌گرفت، قبل از آنکه حد اکثر سرعت خود را به دست آورد،دنبالهء طویل‌ واگنهایش درحالی‌که پیچ و تاب برمی‌داشت و صدای تلق تلق‌ چرخهایش در فضا طنین می‌انداخت،در پیچ و خم کوهستان از نظر ناپدید می‌شد. اما اکنون‌ این بچه هم بزرگ شده بود و قد و قوارهء مادرش را داشت و هر روز بعدازظهر،او نیز کنار مادرش،در ایوان می‌ایستاد و برای‌ ترن دست تکان می‌داد. اما چشم‌انداز آن کلبهء کوچک چوبی و زنانی که برایش دست‌ تکان می‌دادند،در ذهن این لکوموتیوران پیر،تصویری دلنشین‌ و ماندگار ترسیم کرده بود؛چیزی که فراتر از آن بود که گذشت‌ زمان آن را تغییر دهد و یا تخریب کند. لکوموتیوران تصمیم داشت پس از پایان سالهای خدمتش‌ در خط آهن به آن کلبه رفته و از نزدیک آنها را ببیند؛همان‌ کسانی که زندگی‌شان با زندگی او عجین شده بود."