تحول فرهنگ سیاسی در ایران مقدمة ومراجعة

1 در این میان،کتاب انقلاب آرام، درآمدی بر تحول فرهنگ سیاسی در ایران از این جهت جلب توجه می‌کند که در آن،نویسنده تلاش کرده تا هر دو بعد مباحث تئوریک و تحولات‌ جاری را در نظر بگیرد و پلی میان دو قلمرو ایجاد کند. مباحث کتاب در یک مقدمهء نظری‌ و دو فصل تنظیم شده است:فصل اول‌ با عنوان«میراث ما»عناصر مهم‌ فرهنگ سیاسی در ایران پیش از انقلاب اسلامی را معرفی و تحلیل‌ می‌کند و شامل 5 بخش است. در فصل نخست(میراث ما)از اقتدارگرایی،توهم توطئه و فرهنگ‌ستیز و خشونت به عنوان‌ عناصر مهم فرهنگ سیاسی ایران پیش‌ از انقلاب سخن گفته و برای توضیح‌ هریک،بخش جداگانه‌ای در نظر گرفته شده است. به عنوان‌ نمونه در مباحث مربوطه به‌ «فرهنگ‌ستیز و خشونت»،برخلاف‌ مباحث پیشین،خبر و اثر چندانی از شواهد و مستندات تاریخی نیست و نویسنده به ذکر این جمله بسنده کرده‌ است که«بروز سه حادثه بزرگ‌ تاریخی خشونت‌بار در کمتر از یک‌ قرن-انقلاب مشروطه،کودتای 82 مرداد و انقلاب اسلامی-نشان می‌دهد که خشونت به عنصری اساسی از فرهنگ سیاسی ما تبدیل شده‌ است. به نظر می‌رسد که ارزیابی نویسنده‌ خوش‌بینان هبیان شده و شانس تحقق‌ سناریوهای سوم و چهارم دست‌کم‌ گرفته شده باشد به خصوص اینکه‌ ساخت سیاسی حاکم را باید یک‌ عنصر فعال و بازیگر اثرگذار دانست‌ که با استفاده از اهرمهای گوناگون‌ اقتصادی و فرهنگی در جهت بقای‌ خود می‌کوشد و بقای آن نیز مستلزم‌ وجود فرهنگ سیاسی مشارکتی کاذب‌ است.