ملخص الجهاز:
"همیشه این را باید به خود یادآوری کنیم که خوانش ما از متن همیشه فقط یک خوانش است و خوانش‌های متعدد دیگری هم از اثر وجود دارد.
در این تعدد خوانش‌ها،یک بحث دیگر هم مطرح می‌شود و آن پس‌زمینهء مخاطبی است که دارد قضاوت می‌کند،چه پس‌زمینهء مطالعاتی او،چه تجربه‌های زندگی‌اش، و چه نوع خلق و خوی روان‌شناسان‌اش...
من نوعی کتاب‌خوان ممکن است به دیدن فیلم سینمای زنی در دوردست بروم و به فرض از آن سر در نیاورم، و شما که درگیر چهار کتاب دیگر بوده‌اید،یا در زندگی‌تان رویدادهایی بوده که من نداشته‌ام،یا ذاتا این نوع آثار را بیش‌تر می‌پسندید،از فیلم خوش‌تان بیاید.
حالا در این جهان تردیدها، این دو آدم اول باید معیارهاشان را شفاف کنند،بعد شاید بتوانند به یک شیوه‌ای (بهترینش گفتمان)بکوشند معیارهای خود را به هم نزدیکتر کنند؛از اساس نظرات شان را تحلیل و استدلال‌های دیگری را بازبینی کنند.
گاهی ما در جوانی نظرات مطلقی از خود ساطع می‌کنیم که ده سال بعد خودمان از یادآوری‌شان شرمسار می‌شویم(اعتراف:من فیلم گبه را در زمان خودش پنج بار دیدم و فکر کردم یک شعر سینمایی است.
حالا همهء این‌ها را در نظر بگیرید و ببینید کسی که به قضاوت رسمی دربارهء آثار دیگران می‌پردازد،در چه موضع دشواری قرار دارد.
حالا شما چه می‌دانید که نوشته‌های فلان نویسندهء بزرگ در هجده سالگی مشابه این نبوده؟حالا مای نوعی که باید درباره‌اش نظر بدهیم چه باید بکنیم؟هر حرف ما شاید آن دوست را به مسیری بیندازد که مسیری آرمانی نباشد (اصلا مسیر آرمانی چه مسیری است؟)به‌هرحال چاره‌ای نیست؛ما براساس معیارهای خودمان این‌جا پاسخی می‌دهیم که فکر می‌کنیم درست‌تر است."
(
, 
, 
)
