سه شنبه سوری - مجلة هفت الأدب والفن

"آرزوی این که پدر به قولش وفا کند و بعدازظهر برای بوته چیدن به اتوبان کرج برویم و بیش‌تر از همهء اهالی کوچه بوته جمع کنیم. در این موقع ساعت جیبی‌اش را درمی‌آورد و روی گوش‌اش می‌گذارد و برای چندمین بار توضیح می‌دهد که زنجیر طلای ساعت‌اش را به عنوان دست خوش‌ داده به آبدارچی پیر کلانتری‌شان که اسلحهء کمری‌اش را در راه آب زیرزمین پیدا کرده. قفسهء سینه‌های‌مان را رویس سیمان زیر لبهء پشت بام می‌گذاریم و نفس‌مان را حبس می‌کنیم و در سکوت با دقت به پرهای سفیدی چشم می‌دوزیم که آرام و چرخ زنان ارتفاع دو طبقهء خانه‌های‌مان‌ را طی می‌کنند و گاهی لابه‌لای شاخ و برگ درخت انار یا روی تصاویر ماه داخل‌ حوض می‌افتند و دایره‌های متحد المرکز خاطرات‌مان را نقش می‌زنند. از داخل قابلمهء حجیم روحی‌اش و از لابه‌لای تکه‌های یخ،با ملاقه‌ای به‌ گودی اشتیاق همهء اهالی کوچه،پارچ پارچ شربت پر می‌کند و به همراه ظرف‌های‌ شیرینی می‌دهد دست بچه‌هایی که گاه انگشت‌های کوچک‌شان فرو می‌رود در مربای‌ قرمز روی شیرینی‌های ترد. کنارش پسرکی‌ با لباس مندرس راه می‌رود که کوهی بوتهء طناب پیچ شده را روی پشت خم و نحیفش‌ حمل می‌کند و پدر سر بالایی طناب را مهار کرده که زیاد به پسرک فشار نیاید. همه برای خانم و آقای غلامی دست می‌زنند و به خاطر داشتن چنین بچهء با استعدادی به آن‌ها تبریک می‌گویند. ساعتی بعد من و علی قفسهء سینه‌مان را روی سیمان زبر لبهء پشت بام گذاشته‌ایم و در سکوت و پنهانی به حیاط خانهء آقای غلامی چشم دوخته‌ایم."