حیات فکری و سیاسی امامان شیعه مقدمة ومراجعة

"در ادامه نویسنده پس از شرح و تحلیل مختصر جنگهایصفین و نهروان به اجمال دربارۀ سیرۀ امام و زهد و عبادت آن حضرت اخبارو روایاتی-البته بدون تحلیل و طرح پرسشهای محتمل و پاسخهایمناسب-نقل کرده است(ص 112-116)در بخش مربوط به «امام حسن»نویسنده پس از بیان فضایل آن امام،احادیث و روایات مجعولی را که براینشان دادن تقابل دیدگاه اام حسن با شیوۀ امام علی و امام حسین پرداختهشده،نقل و با استدلال و استنادات مناسب رد کرده است آنگاه در بحث«امام مجتبی و مساله امامت»به اقبال مردم به خلافت امام پس از شهادتامیر المومنین و مستندات و منصوص بودن امامت ایشان پرداخته است. نویسنده در بحث کلامی از واقعه با اینکه روایاتی دال بر آگاهی امام ازشهادت خویش در مکه و مدینه،آورده اما برای این مباحث عنوان«آگاهیاز شهادت در کربلا»را برگزیده و سخنی هم دربارۀ نسبت آن روایات و اینعنوان نگفته است(ص 217-218)."