خلاصة:
پدیده در حال گسترش قاچاق اموال فرهنگی،به ویژه به دلیل تجارت لجام گسیخته آن در کشورهایی که بازارهای هنری جهان به حساب میآیند،افزایش یافته است.کشورهای جنوب قربانیان اصلی این از دست دادن بدون بازگشت میراث فرهنگی هستند.معاهدات بین المللی در این مورد،از کارآیی ناچیزی برخوردارند.
ملخص الجهاز:
"در روز 61 آوریل 3002،آقای ژاک شیراک از این غارت و چپاول موزهء موصل،به عنوان«جنایت علیه بشریت»نام میبرد و به این ترتیب،کشورها قربانی را در جبههء خویش قرار میدهدولی آیا آقای رئیسجمهوری ماجرای دیگر ربوده شدن اشیای هنری که نقش وی در آن مورد سؤال قرار گرفته بود را به خاطر میآورد،چپاولی که البته در مقایسه با آنچه (1) Philippe Naque ،روزنامهنگار و مؤلف کتاب طلای سیاه جدید.
مسئولین شورای بین المللی موزهها (ایکوم NGO,ICOM )نزدیک به یونسکو از طریق عکسهای چاپشده توسط هفته نامهء پاری ماچ دریافتند که این مجسمه متعلق به مجموعهای بوده است که چند سال قبل از آن،در جریان تفحصات غیر قانونی و ارسال آن به موزهء باماکو،به سرقت رفته و توسط پلیس ضبط شده است.
به گفتهء استفان مارتن،مدیر وقت موزه که قصد توجیه این عمل را دارد:«انی مجسمهها در بازار کشور بلژیک،در شرایطی وجود داشت که توسط قوانین فعلی فرانسه محکوم نبود و ما تصمیم به خریداری آنها گرفتیم؛چون مهم بود که به بازدیدکنندگان موزهء لوور نشان دهیم که در دوران پری کلس،اهالی آفریقا نیز دست به خلق شاهکارهای هنری میزدند».
غارت آثار فرهنگی به سختی قابل تخمین است ولی بین 2 تا 4/5 میلیارد یورو، یعنی در مقام سوم پس از قاچاق اسلحه و مواد مخدر قرار میگیرد و باعث انتقال ثروت کشورهای جنوب به گالریهای هنری و مجموعههای خصوصی کشورهای شمال شده است و نابرابریهای مسلط دیگر بازارها را تکرار میکند.
این معاهده جدید که در سال 5991 تصویب شد،تأکید بر بازپسگرفتن بین المللی اموال فرهنگی ربوده شده یا غیر قانونی صادرشده دارد."