خنده و ارتباط (نگاهی به نمایش «هر چی دلت بخواد») مقدمة ومراجعة

"این کار گرچه پیش‌ از این نیز در ایران سابقه داشته‌ و به‌ویژه در چندسال اخیر چند نمایش موفق(چون رام کردن زن سرکش داود فتحعلی بیگی) اساس خود را بر آداپتاسیون آثار مشهور غربی و تلفیق آن با بن‌مایه‌های نمایش‌های تقلید ایرانی نهاده‌اند ولی این‌بار تا حدودی قضیه فرق می‌کند چرا که هملت نمایشنامه‌ای تراژیک‌ و فلسفی است که کمتر کارگردانی از پس پیچیدگی‌های نهفته‌ در متن آن برآمده و کارش از مقبولیت برخوردار شده است‌ با تخت حوضی که نمایشی مفرح و مبتنی بر بداهه‌پردازی، داستان‌های ساده،شوخی‌های کلامی،شخصیت‌های کمیک با محوریت سیاه،گاه براساس رقص و آواز و به‌ویژه پایان خوش‌ است،تفاوت‌های بسیار دارد."