ملخص الجهاز:
"برای هر ایرانی علاقمند این سئوال مطرح میشود که چگونه این آثار گرانبها که به دست توانای پدران و مادران هنرمند ما ساخته شده است تا پشتوانهای باشد برای نسلهای آینده که در زمینه فرهنگی دستی تهی نداشته باشند و به هویت کهن خود افتخار ورزند،راهی غرب شده است؟و چرا اقدامی انجام نمیشود تا این روند متوقف گردد؟چرا ما مجبوریم برای دیدن یادگارهای اجداد خود حتما به غرب سفر کنیم و برای مطالعه و نگارش کوچکترین متنی پیرامون آنها،برایمان تنها منابع قابل دسترسی همان منابع غربی باشد؟غارت میراث فرهنگی ایران چه از طریق اخذ امتیاز و عقد قراداد،و چه از طریق گروهها و اشخاص در تاریخ ایران سابقهای دیرینه دارد.
نتیجه کاوشهای آنها 35 تن اشیاء باستانی بود که از شوش به بصره حمل شد و چند ماه بعد مردم فرانسه در موزه لوور با میراث گذشتگان ایرانیان آشنا شدند.
در سال 1889 بار دیگر بعنوان مدیر کل هیأت باستانشناسی فرانسه راهی ایران شد و به حفاری در شوش ادامه داد و اولین تأسیسات کاوشهای باستانشناسی را بنا نهاد.
دومورگان با فرستادن اشیاء قیمتی بفرانسه دولت کشورش را با مظفر الدینشاه بیمار و بیپول،وارد گفتگو کرد و چنین شد که در سال 1900 انحصار امتیاز حفاری در سراسر ایران را برای مدت 60 سال بفرانسه دادند و دومورگان 15 سال مدیر هیأت فرانسه در ایران بود.
در سال 1927، رضاشاه این امتیاز را لغو مشروط کرد،یعنی انحصار حفاری از فرانسویها گرفته نشد ولی حوزه کار آنها به شوش محدود گردید و دولت ایران قبول کرد که یک موزه و یک کتابخانه در تهران دایر کند و ریاست آن بمدت 5 سال با یک فرانسوی باشد."