داستان ایرانی: شکل درخت تپه ی روبرو الأدب والفن

"داستان ایرانی‌ شکل درخت تپه‌ی روبرو شعله آذر توی آن تاریکی،سنگ‌ها دیده نمی‌شدند؛شاید فقط از زیر پاها،از زیر کفش‌ها،برجسته‌گی‌های‌ سخت سنگ را می‌شد حس کرد. جز سکوت میان آن‌ها،صدای گه‌ گاه پرنده‌ای ناپیدا بلند بود. از مرد و دختر دور شد. اشیا خصلتشان را از را از دست داده بودند انگار. گره‌ی‌ دست‌هایش را باز کرد. دست چپ را به دیواره حایل کرد. گاه،خودشان بودند و گاه انحنایشان با آسمان یکی می‌شد. به‌ شب،و تاریک روشن تپه‌ماهورهای روبه‌رو نگاه کرد. کش سر را باز کرد. با آمد و رفت حاشیه‌ها یکی شده بود. آسمان نرم می‌شد، شکل دیواره می‌شد. مرد صدایش کرد. مرد گفت:«مث بز کوهی می‌ره بالا. شیار روشن زیر کوه را گرفتند و دور شدند. مرد جلو بود. مرد دوباره زن را صدا کرد. دختر چیزی گفت که باد با خودش برد. به تاریک روشن تپه‌ ماهورها،حفره،از آن پایین گودال سیاهی بود غیر قابل دسترس. مرد کنار در لمیده‌ بود."