ملخص الجهاز:
"در اینجا هرچند که آرتیکل"ی"در اول در رل آرتیکل باسامی"بعض"و"برخ"چسبیده و جنبهی مرفم شکلساز داشته است،لیکن بعدها همین مرفم شکلساز با اسامی مدخول خود درآمیخته تبدیل بمرفم واژهساز گردیده و کلمات جدیدی بصورت"بعضی"و"برخی"بوجود آورده که در مرحلهی کنونی زبان دیگر نمیتوان آنرا از ترکیب اسامی مدخول خود خارج ساخت،بنابراین تلاش اشخاص که میکوشند با اتکاء بر منشاء اصلی کلمات همیشه آنها را در همان حال رکود نگهدارند و با دخول اشکال جدید و تغییر یافتهی این کلمات بزبان بشدت مخالفت میورزند،بنظر ما تلاشی بیهوده است.
گردیدهاند،با این اختلاف که کلمات اخیر را ضرور تاباید با"از"بکار برد ولی استعمال"از"همراه با"بعضی"مینویسد که این کنایه گاهی نیز میتواند در جمله بصورت مستقل بکار رود و حتی علامت گاهی مانند کنایهی غیر معین(در معنای بعضی اشخاص)استعمال میشود ولی در فارسی کنونی گاهی نیز مانند یک کنایهی معین بکار میرود،بدین معنی که گاهی گوینده بدلایلی مایل نیست نام شخصی کاملا معین را ببرد و در اینصورت با کنایهای که غالبا با ژست چشم و ابرو نیز همراه است کلمهی"بعضیها"را بزبان میآورد و شنونده نیز کاملا بمقصود او پی- میبرد و مرجع"بعضیها"را خیلی خوب میفهمد.
گفته شد که این دو کنایهی غیر معین در جملات تصدیقی میتوانند بعنوان عضو مستقل جمله بکار روند و در اینگونه موارد گاهی سر افزودهی"از"بین این کنایات و اسم جمع مشایع آنها قرار میگیرد:کسی از آشنایان سر رسید،چیزی از محفوظات خود بگو.
د)-کلمهی"اند"در فارسی نمودار عددی از 3 تا 9 است و از این نطر میتواند بحق جزء کنایات غیر معین شمرده- شود: صد و اند ساله یکی مرد غرچه چرا سصت و سه زیست آنمرد تازی؟ لیکن این کلمه معمولا پس اعداد اصلی و نومراتیف مربوط بآن عدد و یک"واو"آمده آرتیکل نکره نیز پذیرفته بصورت: ده سال و اندی..."