سزای بخل - مجلة گوهر الأدب والفن

"پارسا تویسرکانی* (به تصویر صفحه مراجعه شود) >سزای بخل بینوائی در سرائی زد، خواست،از بهرسد جوع،مدد. گفت:صاحب‌سرای،با پسرش، که بگوید به زادهء دگرش، او،به احمد رساند این پیغام، او،به محسن دهد پیام و سلام، چونکه محسن شنید،تا تعجیل، این خبر را دهد به اسمعیل، کاو به هوشنگ گوید و او هم، بازگوید،پیام برحاتم، حاتم،این گفته را کند ابلاغ، چون و ما للرسول غیر بلاغ، کاو بگوید باین گدا،نان نیست. کس نداند،در این سرا،نان چیست؟ آن گدا،چو نشنید این پیغام، گفت:ای کردگار ذوالاکرام، زود فرمان بده به میکائیل، که رساند خبر به اسرافیل، کاو،بگوید به جبرئیل امین، آن پیام‌آور،امین و گزین، ملک الموت را بگوید،زود، بستان جان این بخیل حسود. این سه،در منجلاب بدنامی، نفرت‌انگیز عارف و عامی، درشگفتم!که برخی از مردم، نزدشان راه مردمی شد گم، جای دشنام و ناسزا که دهند، نام آنان،به طفل خویش ننهد!! نام دشمن که شوم و ننگین است، ما بخود برنهیم،ننگ این است! این مثل،ثبت روزگاران است، که زمین،ارث بردباران است."