فراخوان شورش بر روزمرگی (یادداشتی بر شعر یاداشت های گمشده مرحوم قیصر امین پور) مقدمة ومراجعة

"پس باید دید این سودا چگونه تحقق می یابد؟ آیا قاعده‌افزایی که بر صورت یا برونة زبان اعمال می شود، تنها مصداق غنا بخشی به زبان است؟ یا این قاعده‌افزایی بخشی از آن محسوب می شود؟ تردیدی نیست که قاعده‌افزایی‌هایی از جمله وزن عروضی، واج‌آرایی، جناس‌ها، قافیه و ردیف، چینش هندسی خاص سطرها، باستان‌گرایی زبانی و صنایع لفظی دیگر از این دست، زبان را برجسته می کنند و آن را به حیطة ادبیات می رسانند یا حداقل به آن نزدیک می کنند؛ اما حتی ادبا و محققان کلاسیک جهان و ایران هم اعتقاد داشته اند که غنای شعری در درونة زبان است که موجودیت و هویت شعری را سامان می بخشد. «کارت های دعوت عروسی و عزا قبض های آب و برق وغیره و کذا» یا: «برگة رسید قسط های وام قسط های تا همیشه نا تمام» پس آن دروغ و فریب کجاست؟ آن فراواقعیت کجاست؟ «امین‌پور» با تکرارهای ظاهرا پایان‌ناپذیر، تمام محتویات کیف و جیب خود را پیش روی مخاطب خالی می کند( مخاطب، عذاب دیده و جان به سر شده) اما حتی یکی از آن همه شعر نیست!"