دستها را میشویم الأدب والفن

"دستها را میشویم می‌برندش و من آنجا،به تماشا،سر خود می‌جنبانم -ای عجب،باغ در آغوش خزانی ابدی به وقاحت آلوده است و شقایقها را باد می‌برد بادم سردش به نهانخانهء سوگ تا که خونین دلشان را صد پاره کند. می‌برندش می‌زنندش می‌کشندش،اما من در باغ می‌نشینم لب جوی دستهای خود را می‌شویم‌2 دست من نیست در این واقعه با بوی گناه آلوده خاطرم هست از این دغدغه-بی‌چون و چرا-آسوده."