شعر جهان - مجلة فردوسی الأدب والفن

"،گمانم بشود آن‌ها را با این نام خواند،سپاه قبیله‌ای غالب می‌شود و دشمنی را دستگیر می‌کنند، "چند میمون نر،دست‌وپای رقیب را می‌گیرند تا بتوانند قربانی را به دلخواه شکنجه دهند. " کاری بس نگران‌کننده:اگر جانورانی که ما با آن‌ها در ژن‌های زیادی سهیم هستیم،بتوانند این همه ظالم باشند، چه امیدی دیگر برای ما باقی می‌ماند؟با این‌همه‌صاحب مقام‌"رقیب‌"،"قربانی‌"،"به دلخواه‌"این اصطلاحات انسان‌انگارانه‌ درگیری‌های اجتماعی-سیاسی میمون‌ها را ظالمانه‌تر از آنچه خود هستند جلوه می‌دهند. وحشت،راستی ذهن پس از وحشت، پس از نخستین احساس این‌که دیگر هرگز نفس نخواهی کشید چه می‌کند، ذهن لا بد می‌پندارد-چگونه باید نابود نشد- که آن نخستین ضربه،در رگ و پی‌های دست‌ احساس می‌شود همان‌طور که خود میخ را،وقتی چیزی تعمیر می‌کنی،چیزی می‌سازی، قفسه‌های کتابی،تختخوابی،احساس می‌کنی؛ نخستین ضربه‌ی سبک که با آن میخ را بنشانی،و آن‌گاه ضربه‌ای اندکی محکم‌تر،تا نوک میخ را قدری بیش‌تر فرو بکوبی..."