داستانی ناگفته از زندگی استاد شهریار مقدمة ومراجعة

"گوهر فروش یار و همسر نگرفتم که گرو بود سرم‌ تو شدی مادر و من با همه پیری پسرم‌ تو جگر گوشه هم از شیر بریدی و هنوز من بیچاره همان عاشق خونین جگرم‌ خون دل می‌خورم و چشم نظر بازم جام‌ جرمم این است که صاحب دل و صاحب نظرم‌ من که با عشق نراندم به جوانی هوسی‌ هوس عشق و جوانی است به پیرانه سرم‌ پدرت گوهر خود تا به زر و سیم فروخت‌ پدر عشق بسوزد که در آمد پدرم‌ عشق و آزادگی و حسن و جوانی و هنر عجبا هیچ نیرزد که بی‌سیم و زرم‌ سیزده را همه عالم بدر امروز از شهر من خود آن سیزدهم کز همه عالم بدرم‌ تا به دیوار و درش تازه کنم عهد قدیم‌ گاهی از کوچه معشوقه خود می‌گذرم‌ تو از آن دگری،رو که مرا یاد تو بس‌ خود تو دانی که من از کان جهانی دگرم‌ از شکار دگران چشم و دلی دارم سیر شیرم و جوی شغالان نبود آبخورم‌ خون دل موج زند در جگرم چون یاقوت‌ شهریارا چه کنم لعلم و والا گهرم شهریار در بستر بیماری در بیمارستان‌ بی‌حال افتاده و درمان پزشکان نیز ثمرپخش نیست که ناگهان حضور شهریار در تبریز و شرح حال وی به گوش پری‌ (معشوقه‌ی شهریار)می‌رسد."