طراحی در گستره ی هنرهای تجسمی (بخش اول) مقالة

"تبعات‌ چنین اندیشیدنی درباره‌ی کاری(یعنی تکیه بر فرهنگ شفاهی‌ و بحث‌های تک محوری)فقط به کلاس‌ها منتهی نمی‌شود، بیانیه‌ها،سمینارها و جشنواره‌های طراحی بیانگر همین‌ واقعیت است،جمله‌های حسی و شاعرانه به جای تصویر روشن از اهداف و برنامه‌ها نشسته،و تبیین یا تشریح نگرش‌ها جایش را به تعاریف کلی داده است،که می‌توان با ساده‌ترین‌ پرسش‌ها این رویکرد حسی را به چالش کشید. مثلا اگر کسی گفته باشد من توانستم با مطالعه، هستی چیزها را بشناسم،من توانستم وجود آدمی را در این‌ نگاه بشناسم،من توانستم این نقاشی را بشناسم،در اینجا شناخت یعنی پایان دادن به چیزها و پدیده‌ها،و این روش‌ بیش‌تر مربوط به روحیه‌ی کار عملی است و درباره‌ی طیفی از تجربه‌های انسانی ناکار است. با وارد شدن به این ورطه پرسش دیگری مطرح‌ می‌شود:آیا نیاز هست که در این تعریف با دیگران موافق‌ باشیم؟اگر قرار باشید صرفا تعریف برای خودمان مهم باشد، چه لزومی دارد با دیگران درباره‌ی آن به توافق برسیم؟ ما به مراه دیگران کارمان را تعریف می‌کنیم،و هر تعریف‌ پیش‌رونده‌ای استوار بر تعریف‌های دیگران است. اما آنچه به آن تعریف پیش رونده می‌گویم،روشی است که بتواند حیطه‌ی مورد بحث را به چالش بکشد،و این به چالش کشیدن‌ جز با گستردن موضوع آغاز نمی‌شود؛یعنی تعریفی که بتواند سمت‌وسوی بحث را باز کند،و اگر بتوان سمت‌وسوی‌ پدیده‌ای را گشود،در آن اتفاق‌های تازه‌ای می‌افتد،و مهم‌ترین‌ اتفاق آن اهمیت خود پدیده است که می‌تواند در حوزه‌ی‌ فکری گسترش یابد،و در آنجاست که می‌توان پایه و اساس‌ مؤلفه‌ها را برای تعریف جامعی پی‌ریخت که به کاری آید."