تو زنده ای، من مرده (سرچشمه های عرفان در گفتار و کردار پیامبر) مقالة

"سالک در آغاز فقر خویش را مقید می‌بیند؛برای مثال فقط در هنگام‌ بیماری نیاز به سلامتی را احساس می‌کند و نیازش را به درگاه خداوند عرضه می‌دارد و آن گاه‌ که خداوند شفایش داد،دیگر احساس نیازی به‌ اسم شافی خدا نداشته و از خداوند طلب عافیت‌ نمی‌کند؛ولی با پیشروی در مراحل سلوک به آن‌ جا می‌رسد که خود را در همه لحظات عمرش‌ محتاج اسماء الهی می‌یابد و قید از فقرش فرو می‌ریزد و به فقر مطلق نایل می‌شود و خود را در پیشگاه پروردگار،همیشه نیازمند می‌بیند تا جایی که از او می‌خواهد که برای چشم بر هم‌ زدنی به خود واگذار نشود که این حکایتی گویا از این حقیقت است که عارف واقعی خود را صاحب‌ چیزی نمی‌بیند تا به آن دل خوش بوده و بر آن‌ تکیه کند."