ملخص الجهاز:
"1 خسرو گلسرخی مبادرت به ترجمهی آثاری از زبان فرانسه نمود که مهمتریناش مقالهیی از«لوسین گلدمن»نظریهپرداز رومانیایی الاصل فرانسوی بود که در جنگ چاپار منتشر شد و برای نخستین بار وی را به جامعهی ادبی ایران شناساند.
4 مطبوعات روز پنجم بهمنماه 1352 خبر دادند که دو روز پیش خسرو گلسرخی و یاراناش در یک دادگاه نظامی محاکمه شده و به همراه کرامت الله دانشیان(یار و همفکر گلسرخی که شعر و ترانهی معروف بهاران خجسته باد)اثر فراموش ناشدنی اوست،به اعدام محکوم شده است.
گلسرخی همراه با تنی چند از دیگر فعالان سیاسی زمان شاه مانند:دانشیان،محمد حنیفزاده،سعید محسن،علی اصغر بدیعزادگان(از پایهگذاران سازمان مجاهدین)و علی میهندوست(از اعضای کادر مرکزی سازمان مجاهدین و گروه بیژن جزنی)که به همراه 8 نفر از همراهانش در 30 فروردین 1354 در تپههای اوین کشته شدند، در قطعهی 33 بهشت زهرا به خاک سپرده شدند سالها بعد شاعری فاجعهی اعدام گلسرخی را چنین رقم زد: جهان ما به دو چیز زنده است:اولی شاعر و دومی شاعر و شما هر دو را کشتید.
در ادبیات ما آیندهنگری مرده است، گویی برای انسان که در این سوی جهان رنج برده،استثمار میشود و مورد تجاوز قرار میگیرد،آیندهای حتی متصور نیست و نباید تلاش رهاییبخش او جانمایهی نوشتهیی شود.
دفاعیات خسرو گلسرخی در دادگاه نظامی را حسن ختام این مقاله قرار میدهم: به نام نامی مردم من در دادگاهی که نه قانونی بودن و نه صلاحیت آن را قبول دارم،از خودم دفاع نمیکنم."