ملخص الجهاز:
"آواز ایرانی در واقع تلفیق متناسبی میان این دو هنر(موسیقی و ادبیات)است که باعث شده تا از عوارض ناشی از تحریمهای مذهبی1در طول تاریخ تاحدودی مصون بوده و توانسته در غالبهای موسیقی مذهبی ارتباط خود را با مردم حفظ نماید.
از جمله عواملی که در سالهای اخیر سبب شده تا موسیقی ایرانی ارتباط خود را با مردم کمرنگتر بیند،عدم بهرهمندی تصنیفها از استانداردهایی است که برای ماندگار شدن یک اثر لازماند،که در اینجا به مهمترین آنها اشاره میشود: 1-مضمون و بیان روز:اکثر تصانیف ماندگار دارای مضمون و بیان متناسب با شرایط روز خود هستند، مضامین اجتماعی درصد بالایی از محتوای تصانیف ماندگار را تشکیل میدهد.
پارهای احساسات انسانی نظیر عشق نیز میتواند به دلیل سرشت انسانی در این مضامین طبقهبندی شود،اما بیان موسیقایی و کلامی این تصانیف باید منطبق به بیان روز و نگاه روز به این مقالات باشد تا بتواند نزد مردم جای خود را باز کند."