واژه: حرف های سنگین به صمد بهرنگی که بچه های بی مادر را خوب می شناخت المتفرقات

"دفتری بیرون آورد. با نگرانی، نگاهی به اطراف‌اش کرد. روی سکوی کلاس ایستاد؛با نگاهی پر از التماس به چهره‌ی تک‌تک بچه‌ها نگریست. معلم گفت:«بخوان!» با دستانی لرزان دفتر را باز کرد و با صدای بلند شروع کرد: «در قالب یک نوشته از زحمات مادر خود تشکر کنید. آغوشی که‌ همه را از اتاق‌های کوچک‌مان بیرون می‌کشد و درون خانه‌های گرم و بزرگ جا می‌دهد. مادرم هر لحظه با من است تا دل‌داری‌ام دهد، تا وقتی که بچه‌ها به لباس پاره‌ام می‌خندند، اشک‌های‌ام را پاک کند. آقا معلم روی‌اش را به احمد برگرداند. آهسته دفتر را روی میز گذاشت. معلم‌ با تعجب نگاهی به دفتر انداخت و شروع کرد به‌ ورق زدن. -پس انشای‌ات کو؟ و پاسخ‌اش اشک احمد بود. -فردا به مادرت بگو بیاید مدرسه تا بفهمی انشا ننوشتن یعنی چه؟ کسی از آخر کلاس آهسته زمزمه کرد: -آقا... احمد که مادر ندارد!"