رفتند یکان یکان فراز آمدگان مقدمة ومراجعة

"او در کلاس‌ پنجم بود و من در کلاس چهارم و باوجود یک سال فاصله در کلاس درس،با برزین و همکلاسش پرویز خلعتبری دوستی‌ای یافتیم بسیار صمیمانه. به یک خاطره اشاره‌ می‌کنم:یک روز تصمیم گرفتیم یک پیاده‌روی در هوای خوش پاریس انجام دهیم،پس با قدمهای آهسته از«اتوآل»به مقصد«مونپارناس»که پانسیون محل اقامت من آنجا بود به راه‌ افتادیم. سالها بعد،پس از این‌که به ایران بازگشتم و دیدمش یادی از آن‌ روز و آن چای شد و نیز هرگاه می‌دیدمش و یا تلفنی صحبت می‌کردیم،هردومان با نستالژی‌ از آن دوران خوش جوانی و آن هوای خوش پائیزی پاریس و آن پیاده‌روی و آن چای یاد می‌کردیم... چهار سال پیش که مدیریت دبیرستان فیروز بهرام دعوتی از دانش‌آموزان پیشینش‌ کرد تا در یک بعد از ظهر در محل جمع شویم،برزین و من هردو باوجود ناتوانی‌مان‌ دعوت را پذیرفتیم. این جمع شامل حدود دویست نفر از شاگردان و دوستان مسعود برزین بود که بازمانده از زمان و ماندگان در وطن بودند..."