دو غزل یادگار عصر جوانی الأدب والفن

"ب. (دو غزل یادگار عصر جوانی) (1) عاقبت تا بمن آنزلف پریشان چکند نافه مشک بزخم دل پژمان چکند گوی دل در شکن طره چوگانی دوست‌ گر تحمل نکند لطمه چوگان چکند سنگ بر شیشه پیمانه زن و فاش ببین‌ گر ندیدی که دلارام به پیمان چکند غنچه لعل لب یار ز می خندانست‌ بلبل ار سر نکند نغمه و دستان چکند شد قبا پیرهن صبر بسرپنجه شوق‌ تا دیگر زمزمه مطرب مستان چکند سعی کردم که گریزان شوم از مکتب عشق‌ کودک خرد باستاد دبستان چکند شام هجران دیکرم دست و گریبان گردید دست بیتابی من تا بگریبان چکند وصل لیلی چو فراهم نشود مجنون را سر شیدا ننهد گر بیابان چکند گفتم این گریه بپایان نرسد گفت وحید عاقبت تا بمن آن لعبت خندان چکند دلی که یار نوازد فلک نیارد خست‌ که در قلمرو خوبان فلک ندارد دست‌ مه جمال تو تا از سپهر حسن دمید بجلوه رونق بازار آفتاب شکست‌ فدای ابروی پیوسته‌ات که چون شمشیر علاقه دل ما را ز کائنات گسست‌ بزیر تیغ جفا هرکه نالد از معشوق‌ بشرع عشق هوس‌پیشه است و نفس‌پرست‌ بصدر بزم نشستی و فتنه از جا خاست‌ برقص خاستی و زهره پیش پای نشست‌ بهیچ تیغ نگردد جدا دیگر باره‌ لبی که با لب جانان ببوسه در پیوست‌ قبای قامت مجنون پرید عریانیست‌ شهید عشق بتان نیست در کفن پا بست‌ تهی ز دانش و دین کشت جام فکر وحید در آنزمان که ز صهبای عشق شد سرمست *(مقاله)* از آثار سید جمال الدین افغانی عجیبه ابرهای سیاهی آفاق را گرفته است."