صدائی در رنگ - مجلة نگین الأدب والفن

"از ریشه‌ای آنقدر گسترده و اصیل برخوردار است که جز بر خود استوار نمی‌گردد به بیان دیگر ابزارش نه ناقص است و نه ناکافی که برای تکاملش به ساقه‌ای دیگر تکیه کرد رسانه‌های من شعر و نقاشی‌اند ولی نه در تحجر ادغام من شاعر لحظاتی میرسد که اندیشه‌هایم، فرهنگ لغات را بکنار می‌نهد چرا که دیگر هیچ معنای در این بیان مرا به‌ اوج نمی‌رساند آیا لبانم خاموش شده است چشم بر می‌بندم گوئی فرهنگ دیگر در مغزم جاریست کلمات نقاشی همه فرمها همه رنگها مجموعه‌هائی میشوند که وجودشان تناوب می‌یابد تکامل و تکثیر و تمایز همه را می‌خوانم،همه را می‌شنوم همه را می‌بینم و چشم‌هایم چون گامهائی بلند باز می‌شود دنیای مانوس اطرافم را خسته کننده می‌یابم دیگر حتی یک شاخه گل یک بوته یک اشعه مرا به تماشا وانمیدارد * آنسوی چشم‌هایتان را مردم بزودی خواهم گفت چه زمزمه‌ایست به سطح‌های سفید محتاجم و سکوت تا دریچه کلماتم را در رنگ و طرح بر آن بگشایم اندازه‌ها را چه کسی در من فرمان میدهد تا بوجود آوردن سطوح متناسب‌یـ زمان میخواهد و چه بی‌تردید میتوان تاکید کنم این اندازه کوچک است."