ملخص الجهاز:
"اما نام شاعران فارسیزبان را نیاورده و نوعی بیمهری شده و این بیتوجهی باعث شده مصحح متوجه اشتباهات نویسندگان سفرنامه در نقل ابیات فارسی نشود نگارنده به برخی ابیات اشاره میکند و نام شاعران آنها را میآورد و ابیات غلط را متذکر میشود و درست آنها را مینویسد: 1-در ص 22 کتاب،نویسنده ابیاتی را از ناصر الدین شاه در جواب شیخ الرئیس آورده که ناصر الدین شاه اسم آصف(آصف الدوله حاکم خراسان)را به جای من قرار داده و بیت حافظ را تضمین کرده است بهتر بود مصحح در پاورقی این نکتهی مهم را ذکر میکرد آصف ار نیک و اگر بد تو برو خود را باش/هرکسی آن درود عاقبت کار که کشت(80/2) 2-در ص 39 بیت« هرکه را اسرار حق آموختند مهر کردند و دهانش دوختند » از مولوی است و در«حکایت در بیان توبهی نصوح»در دفتر پنجم مثنوی بیت 2240 آمده است 3-در ص 28 بین« ز طبیبان نتوان درد نهفت به حبیبان نتوان راز نگفت »،به صورت زیر درج شده که نادرست است: « کار ز طبیبان نتوان درد نهفت به حبیبان نتوان راز نگفت » 4-در ص 29 بیت معروف سعدی نیز این گونه:« چه عضوی به درد آورد روزگار دگر عضوها را نماند قرار »آمده که صحیح آن این گونه است: چو عضوی به درد آورد روزگار دگر عضوها را نماند قرار12 5-در ص 76 کتاب،بیت:« تو با خدای خود انداز کار دل خوش دار که رحم اگر نکند مدعی خدا نکند »نادرست نوشته شده که درست آن این است: « تو با خدای خود انداز کار و دل خوش دار که رحم اگر نکند مدعی،خدا بکند »(187/5)شعر از حافظ و مطلع آن بیت معروف زیر است: « دلا بسوز که سوز تو کارها بکند نیاز نیمشبی دفع صد بلا بکند13 » 6-در همان صفحهی 76 فعل«میکنند»در بیت معروف حافظ:« هزار دشمنم ار میکنند قصد هلاک گرم تو دوستی از دشمنان ندارم باک » (300."