شوش - مجلة نگین الأدب والفن

"م. آزاد شوش (به تصویر صفحه مراجعه شود) از شوش باستانی دیدار کرده بودیم: شهری‌که در گذار زمان خفته بود، شهری‌که بر مغاکش فریاد استوایی خورشید می‌نشست؛ (ما آفتاب باطل را دیدیم) خورشید ارغوانی، از گورستان«چغازنبیل» (شهر هزار مرگ) تا رود صد فلق، بر دشت می‌شکست. ما بازگشته بودیم از باغ خاکستر؛ ما را به‌گور بردند در ژرفنای رود، در عمق آبهای گل‌آلود، ما در تمام شب تاراج را نیایش‌ها کردیم! ) و مرده‌های بی‌نام (بی‌نام و بی‌شکوه) بر خاک بی‌نشان«چغازنبیل» (شهر هزارمرگ) با کوزه‌های خالی‌شان، خاموش، فریاد می‌زدند و بادی وزید... مهتاب استوایی دیوانگان و سربازان را به‌شهر می‌خواند؛ در کوچه‌های تاراج دیواره‌های سنگی با پرده‌های آبی آذین شد، و جام‌های آتش بر چنگهای سیمابی تابید. فریاد آتشبازان بر آبها شکفت؛ و شاخه‌های شعله‌ور ارغوان در آسمان سبز رها بود... ما بازگشته بودیم از رود صد فلق (از کوچه‌های تاراج) ما بازگشته بودیم، و گیسوان سرکش سبز ما از شاخه‌های مردهء زیتون بود..."