بربط های خود را آویختیم بر درختان بید الأدب والفن

"اگر بالای تپه‌ایکه مشرف به دره مقابل،کنار خم رودخانه بود،میرفتی،آنوقت با رسیدن هر ماشین به پیچی کهشیب تند داشت و در میان دو صخره بود،خیالمیکردی روز شده‌ست،آفتاب درآمده است. مشکلمان این بود که کسی را پیدا کنیم تا بهسلامتی‌اش بخوریم. هر هشت خانه ردیف کنار نهر است. چرا کنار پنجره آینهنیست؟» «نزدیک ظهر کسی در کافه‌ی ممد چاقوکشید. از لب دیوار گربه می‌گذرد،و امروز عجب روزبدی است،از همان اول معلوم بود. از اداره کهبه خانه آمدم دیدم دلم گرفته است. برای آنکه از کنار رودخانه نرویم تا راهبیهوده رفته باشیم،دور زدیم و از پشت قلمستانمستقیم بسمت نهر رفتیم جاده بالای نهر بود. کنار رودخانهتا مرز آبگیر زیر پل،پر از آدم بود. تا همان بطری اول سبز بود. راهی که به خانه‌ها میرسیدبد بود،و از کنار پل تا سر نهر و بعد تا لب آبطوری بود که آدم از خیر رفتن می‌گذشت. » این از همان اول معلوم نبود."