نگاهی به ایکارو کار بهروز غریب پور مقدمة ومراجعة

"تجربه‌ای تازه بود هرچند که در قالب تئاتر عروسکی اما کاری قابل تحسین در حد کسب‌ آبرو و نقطه‌ای روشن در متن تاریک تکرارها و حالا هم ایکارو که به رغم اجرا در تالار کوچک‌ قشقایی توانست با طیف وسیعی از مخاطبانش‌ ارتباط برقرار کند و پر بودن سالن در بیشتر اجراها نشان داد که کار اگر درست باشد تئاتر بی‌رونق‌ نیست و بدون ساز و آواز و استفاده از اسم‌های دهن‌ پرکن هم می‌شود تماشاگر را به سالن تاریک و کوچک قشقایی کشید. ایکارو،نمایشی است که حرف دارد و می‌خواهد به‌ اعتبار همین«حرف داشتن»با مخاطب ارتباط برقرار کند و هرچند که ظاهرا کار نوعی ورق زدن‌ تاریخ است و به تعبیری روخوانی وقایع دوران اختناق‌ استالینی اما وقتی این روخوانی قرار است در صحنه‌ تئاتر باشد و به زبان نمایش متفاوت می‌شود و غریب‌پور این تفاوت را می‌داند و تلاش می‌کند تا در حد امکان از عناصر نمایشی برای مرور گزارش‌ گونه از زندگی یک کارگردان تئاتر بهره بگیرد و تماشاگر را تا حد حضور در حال و هوای روزگاری‌ که بر گذشته با نمایش همراه کند."