آرامش در حضور فاجعه الأدب والفن

"او تنها آدمی است که آرامش روحی‌ و افکار و اعتقاداتش رنگ نمی‌بازد و اگر دستخوش تشویشی میشود تنها برای لحظه‌ایست کوتاه و گذرا (اشاره میکنم به صبح روز بعد از ورودشان که«منیژه»توی بالکن‌ نشسته و آمنه با وحشت به او میگوید که«پاهای سرهنگ کبود شده»و او با پرخاش میگوید که‌ «چیزی نیست»و میکوشد تا بر تشویش خود مسلط شود)می‌بینیم‌ که در کلیت حوادث پایداریش را حفظ میکند(اشاره میکنم به اظهار تمایل و دلبستگی«آتشی»و یا آن دکتر نظرباز بیمارستان(مسعود اسد اللهی)که با الطاف متظاهرانه‌اش‌ میکوشد دلربائی کند!)آنچه‌ ماندنی میشود تصویر اوست که در آخرین نمای فیلم با دستهای پرآبش‌ سرهنگ را که در حال احتضار بسر میبرد،آب میدهد،و در حالیکه نگاه پرنیاز مرد دیوانه‌ای‌ -که زنش را گم کرده-به دستهای‌ او دوخته شده،تصویر«فیکس» میشود،و ما برای همیشه ایمان‌ میاوریم به جاودانگی این زن."