معلمان بزرگ ایران: محمد بهمن بیگی (1389 - 1299) مقدمة ومراجعة

"هنوز فکری از ذهن من‌ نگذشته و یا جمله‌ای از زبان من جاری نشده،دانش‌آموزان‌ آن فکر و آن جمله را می‌خوانند،دریافت می‌کنند و واکنش‌ مناسب نشان می‌دهند و این انگیزه‌ای شده است برای آن‌که‌ من با همه‌ی وجود،به معلمی عشق ورزم و خود را پویاتر کنم تا با این شاگردان هماهنگ باشم و بتوانم در آن‌ها تحرک‌ بیشتر به وجود آورم. در آن‌جا بود که با انسانی روبه‌رو شدم سراسر شور زندگی و سازندگی؛مردی شاد و مصمم با چهره‌ای باز و پیشانی بلند که در همان لحظه‌ی دیدار،با چشمانش قوت می‌بخشید؛ مردی به نام محمد بهمن بیگی. محمد بهمن بیگی به شیراز و به ایل خود باز می‌گردد و به فکر باسواد کردن بچه‌های بی‌صاحب عشایر می‌افتد. آن‌ها با وجود آن‌که سواد بیشتر داشتند و از دولت حقوق می‌گرفتند و قدرت صدور کارنامه داشتند،از شور و نشاظ کار بی‌بهره‌ بودند و مشخص شد این جوانان شهری،به درد آموزش‌ بچه‌های محروم عشایر نمی‌خورند."