روزی که بابا گم شد الأدب والفن

"گمش که می‌کردم توی خیابان یا پارک‌ یا هرجا،فکر می‌کردم دیگر تا آخر دنیا گم شده‌ام،چه برسد به آنجا که بازار بود با آن شلوغی و امروز شلوغ‌تر بود؛یک جور تازه‌ای شلوغ‌تر بود و آدم‌ها در رفت‌وآمد هم نبودند حتی،که‌ دلم خوش باشد بی‌هوا بابایم را ببینم که بی‌خیال گم شدن من‌ از توی یک مغازه بیرون می‌آید و به دیدن چشم‌های خیس از اشکم تشر می‌زند:«آبروی آدمو می‌بری!تو مگه بلد نیستی راه‌ مغازه‌رو،خونه‌رو،که خودت بیای؟!»همه انگار ایستاده بودند و سر جایشان تکان‌تکان می‌خوردند که یکهو ولوله شد،سر و صداها بالا گرفت و خورد به سقف بازار و پیچید و صد برابر شد و برگشت و من هول برم داشت که نکند راستی‌راستی‌ قیامت شده باشد. ناگهان محمد کشیده شد بالا،انگار که کفتر باشد و پرش داده باشند و تا دستم خواست از دستش رها شود دیدم جفتمان بین زمین و هوا هستیم؛قلمدوش دو تا از آن‌ آدم‌بزرگ‌ها که نشسته روی شانه‌هاشان انگار چسبیده بودیم‌ به سقف بازار."