ملخص الجهاز:
"زمینشناسی و توان معدنی استان چهارمحال و بختیاری (به تصویر صفحه مراجعه شود) جایگاه ساختاری استان چهارمحال و بختیاری، شامل چند بلوک جدا شده با زونهای گسلی است که هریک از آنها خاصههای لیتولوژیک و ساختاری ویژه دارند موقعیت جغرافیایی استان چهارمحال و بختیاری با حدود 41/028 کیلومتر مربع وسعت،بین استانهای اصفهان،خوزستان،و کهکیلویه و بویراحمد قرار دارد و مرکز آن شهرستان«شهرکرد»است که تا تهران 935 کیلومتر فاصله دارد.
ویژگیهای لیتولوژیک و به ویژه خاصههای ساختاری نواحی واقع بین شهرکرد،فارسان و رود بازدوفت،شباهت کاملی با بخش شمال خاوری پهنهی زاگرس دارد که به آن زاگرس مرتفع و یا زون خردشده نام داده شده است جایگاه و ویژگی زمینشناسی از نگاه جغرافیایی و همچنین پهنههای ساختاری-رسوبی،به جز حاشیهی شمال خاوری استان،بخش عمدهی استان چهارمحال و بختیاری در ارتفاعات زاگرس قرار دارد که به لحاظ داشتن ذخایر نفتی،از دیرباز مورد مطالعات زمینشناختی قرار داشته است.
توان معدنی به لحاظ تعلق بخش شمال خاوری استان چهارمحال و بختیاری به پهنه ساختاری سنندج-سیرجان این انتظار وجود دارد که منطقه مذکور به خصوص از منظر ذخایر معدنی فلزی غنی باشد ولی بخش سنندج-سیرجان استان چهارمحال و بختیاری،برخلاف انتظار،سنگهای ماگمایی و دگرگونه رخنمون چندان ندارند و لذا ذخایر فلزی چندانی در دسترس نیستند،به همین دلیل در زیر پهنههای گوناگون استان(سنندج) -سیرجان،زاگرس مرتفع،زاگرس چینخورده)پتانسیلهای معدنی بهطور عمده محدود به ذخایر غیر فلزی است.
بررسیهای زمینشناختی و اکتشافی انجام شده از نظر کوهنگاری و پهنههای ساختمانی-رسوبی،بخش درخور توجهی از استان چهارمحال و بختیاری جزئی از کوههای زاگرس است که بهطور عموم از دیدگاه ذخایر نفتی مورد توجه قرار دارد."