ایستگاه مرگ - مجلة کلک الأدب والفن

"ایستگاه مرگـ *زهراجمالی مرد از داخل کیف دستی‌اش‌ کاغذ تاشده‌ای را برداشت. راننده گفت:«ایستگاه... مرد از جای خود بلند شد و گفت:«ایستگاه مرگ پیاده‌ می‌شم». راننده از داخل آینه به مرد که حواسش‌ نبود،گفت:«پیاده شو بی‌مزه». مرد نفس عمیقی کشید و گفت:«بوی توت‌فرنگی می‌آد. مرد گفت:«مواظب باش آقای‌ راننده این‌جا میدونه مینه». در ظاهر،نگاه مرد به دنبال گم‌شده‌ای می‌گشت که پیدایم کرد و گفت:«خواهر حمیدی می‌شنوی!مرتضی از پشت خاکریزها صدام‌ می‌زنه می‌گه بی‌سیم‌ها خرابه... مرد سینه می‌زد و می‌خواند: عجب حال و هوایی داره این‌جا/محبت تو دل‌ها می‌کاره‌ این‌جا باران روی سقف ضرب گرفته بود. مرد گفت:«ایستگاه مرگ؟»،راننده با سر تأیید کرد. مرد پیاده شد؛میدان را دور زد و با شتاب از عرض‌ خیابان گذشت و روبه‌روی مغازه‌ای که پارچه‌ای سیاه‌ از سردرش آویزان بود ایستاد. مرد کاغذ تاشده را باز کرد و خواند: «مهندسی تخریب... با انگشت شانه‌ی جوان را نوازش کرد و گفت:«خوش اومدی کاکو مرتضی،ولی چرا این‌قدر دیر؟ده ساله که منتظره‌تم»."