فراموشی - مجلة کلک الأدب والفن

"اما این شعله مثل نفس اژدها سرکش و داغ است. پس چرا صورت گل‌انداخته‌ی‌ امیر هنوز یادش مانده،اندام مادرش توی آن لباس آتشین،خانه‌ی قدیمی و لحاف‌دوز پیر. لبخند مظلومانه‌ی مادر که صبورانه شاهد هرزگی‌های شوهرش بود و پوزخند انتقام‌جویانه‌اش وقتی که از خرجی می‌زد و دامن کلوش می‌خرید و با آن‌ جلو پدر جولان می‌داد. شعله‌های آتش از حلقه‌های تودرتوی دود جدا می‌شود و مثل نفس اژدها زبانه می‌کشد. گل‌های هندوانه از نفس‌ پیرمرد داغ شده بود و از رویش بخاری آتشین بلند می‌شد. شعله‌های درخشان آتش یادم مانده و سرور و فریاد شادی و دیو تاریکی،که بیدار شده بود و از عصبانیت،هم آتش‌ را بلعید و هم مادرم. روزی که محمود رفت از او خواستم حالا که کس دیگری‌ را دوست ندارد(آن یکی خیلی پیش‌ترها رفته بود)من را هم با خودش ببرد و تنهایم نگذارد. بچه‌ها دور منقل جمع شده بودند و من از پشت آن‌ها سرک کشیده بودم و یواشکی امیر را دید می‌زدم."