ملخص الجهاز:
"فصل بعد که به ادبیات آغاز دورۀ رضا شاه میپردازد،رواجپژوهشهای ادبی و تاریخی به معنای غربی در این دوره را مدنظرقرار داده،تلاشهای کسانی چون محمد قزوینی،حسن پیرنیا(مشیر الدوله)،ابراهیم پورداوود،فروزانفر و عباس اقبال را ستودهاست.
اما عابدی از این نکتۀ مهم غافل نبوده که استبداد سیاسیو غلبۀ نظارت حکومت،سیر تحول ادبیات و به ویژه شعر نوپاو پویای دورۀ مشروطه را متوقف ساخت،ملک الشعرای بهار بهزندان و تبعید و انزوا محکوم شد و لاهوتی به شوروی گریختو دیدیم که بر سر فرخی و میرزادۀ عشقی نیز چه آمد.
مجلهها و محفلهای ادبی شاعران نوگرا از دهۀ 30 تا شبهایادبی انستیتو گوته در 1356 نیز از دید عابدی پنهان نمانده و بهاهمیت آنها در تحول زبان و به ویژه تأثیر این محافل در دهۀ 50بر وقوع تحول بزرگ اجتماعی ایران اشاره شده است.
وسپس شعر پس از انقلاب و مجلههای فرهنگی سالهای دهۀ 60 وکوشندگان آن دوره مورد بررسی قرار گرفته است و از شاعران خارجاز ایران نیز به نام و اثری یاد شده است."