ملخص الجهاز:
"وقتی این نکته اصلی روشن شد آنگاه میتوان بآسانیسنجید که مواد قانون و آئیننامه فوق الذکر رعایت منافع و مصالح اقتصادیکشور را میکند یا نه؟ سرمایهگذاری خارجی وقتی مفید است که یا در رشتههائی است که بهمهارت خاصی احتیاج دارد و واقعا کسب آن برای موسسات داخلی مقدورنیست(مانند بعضی از صنایع پتروشیمی و ذوب آهن)یا اینکه میزان سرمایهمورد نیاز در رشته مورد نظر بسیار هنگفت و سرمایههای داخلی بهتنهائیتکافو نمیکند.
همانطورکه کشورهای توسعهنیافته در عین احتیاج مبرم بعامل کار باید از ازدیادنیروی انسانی خارجی(بمعنای اعم کلمه)جلوگیری کرده و صرفا ازتخصص کارشناسان خارجی استفاده کنند و از ورود کارگر ساده خارجیبکشور خود جلوگیری نمایند در مورد کمبود عامل سرمایه نیز بایدهمانطور که قبلا ذکر شد توجه داشت که فعالیت سرمایه خارجی وقتیمیتواند مفید فائده گردد که در رشتههائی انجام پذیرد که یا بمهارتخاصی احتیاج باشد و یا سرمایههای داخلی کافی برای تامین سرمایه لازمبرای شروع در آن فعالیت نباشد.
در ماده سوم قانون مزبور مصرح است که«سرمایههائی که مطابقماده یک این قانون بایران وارد میشود و منافع حاصل از بکار افتادن سرمایههایمزبور در ایران مشمول حمایت قانونی دولت بوده و کلیه حقوق و معافیتها وتسهیلاتیکه برای سرمایهها و بنگاههای تولیدی خصوصی داخلی موجوداست شامل سرمایهها و بنگاههای خارجی نیز خواهد بود»همچنین در بندالف ماده یک آئیننامه اجرای همین قانون قید شده که سرمایهگذار خارجی دررشتهای میتواند سرمایه خود را بکار اندازد که«.."