سرمقاله: بنده طلعت آنیم که آنی دارد افتتاحية

"سرمقاله:بنده طلعت آنیم که آنی دارد در هستی چیزهایی هست که همه‌ی چشم‌ها می‌بینندو صداهایی هست که همه‌ی گوش‌ها می‌شنوند اماهمه‌ی چشم‌ها و گوش‌ها یک گونه نمی‌بینند ونمی‌شنوند،سطوح ادراکی،اندوخته‌ها و آموخته‌هایپیشین و زاویه‌ی نگاه،معناهای تازه‌ای برای اشیا خلقمی‌کنند. چیزهایی که انگاره و تلقی ما از آنان چه بسا باژرف‌اندیشی و تأمل و تعمق دیگر گونه شود و در پی ایندیگرگون‌اندیشی،رفتاری دیگرگونه را رقم زند. این‌همه پرسش برای آن است که بدانیم معلم در همه«حال»می‌آموزد و می‌آموزاند. گاه سکوت به‌جا و معناداربهتر از هر واژه‌ای تأثیر می‌گذارد:رب سکوت انفذ منالصول؛سکوت‌هایی هست که از نیزه کارآتر است. ادبیات گرچه شعر است و نثر و زیبایی و کشف و شهودو خیال و عاطفه و زبان برتر اما چیز دیگری هم هست،همان چیزی که حافظ از«آن»به«آن»تعبیر می‌کند. اهالی ادبیات باید به آن،«آن»برسند و این«آن»در جان و ضمیر و ذهنشان نفوذ کند و سرشتین شود."