تفسیر غزلی از حافظ: جنایت و خیانت مقالة

"گفت:این چه جوست؟#هیچ است آن دهان و نبینم از او نشان#مویی‌ست آن میان و ندانم که آن چه موست؟#دارم عجب ز نقش خیالش که چون نرفت؟#از دیده‌ام که دم به دمش کار شستشوست#بی‌گفت‌وگوی،زلف تو دل را همی کشد#با زلف دلکش تو که را روی گفت‌وگوست#حافظ بد است حال پریشان تو ولی#بر بوی زلف دوست پریشانی‌ات نکوستS}سطح غزل متوسط است به طوری‌که برخی آن را از حافظنمی‌دانند،ولی اکثر شارحین محترم آن‌را از حافظ دانسته‌اند ونظریات خود را هم نوشته‌اند. شاید زنده‌یاد همایون فرخ هم که از علاقه‌مندان شدید به حافظاست به همین‌خاطر واژه‌ی جنایت را با خیانت عوض کرده(دیوان شاعر ساحر،نسخه‌ی 805،ص 27،چاپ 1371)که محبتی بهحافظ کرده باشد(در صورتی‌که جرم او را سنگین‌تر کرده است)چون ممکن است گناه معشوق این باشد که مثلا نامه برایعاشق ننوشته است! مطلب را کوتاه کنم در معنی واژه‌ی ولیکن در مصراع دومبیت دوم این که معشوق علاوه بر داشتن چهره‌ی زیبا دارایسیرت نیکو هم می‌باشد و این واژه ولیکن تاکیدی است برزیبایی به اضافه‌ی مهربانی معشوقه."