با چشم هایش با ما حرف می زد محادثة ومقابلة

"یادم است هربارکهایشان برای حضور در عملیات‌ها می‌رفتند،حد اقل سه تا چهار ماه زمان می‌برد و در تمام اینمدت،ما آقاجان را نمی‌دیدیم،تاوقتی‌که دوبارهبرگردند. گاهی اوقات هم-به‌خصوص زمانیکه آقاجان در کردستان بودند-چون می‌دانستندکه مادرمان با بچه‌ها تنهاست،نیمه شب‌ها حول وحوش ساع 2 و 3 می‌آمدند و به شدت به درحیاط ضربه می‌زدند-درواقع در را می‌کوبیدند-وبلافاصله نیز فرار می‌کردند«یعنی همیشه این حالتناامنی برای ما وجود داشت. ما را از طرف مدرسه برای حضور در تشییع بردهبودند و وقتی از دور عکس شهید عابدی را آوردند،یک لحظه فکر کردم که عکس آقاجان است،چونشبیه هم بودند. این زمان‌ها فرصتی بود برای این‌کهبیشتر آقاجان را ببینیم،چون ایشان کهنمی‌توانست همیشه پیش ما بیاید و آن‌جاهروقت فرصت پیدا می‌کرد تا به پشتجبهه بیاید،حد اقل یک شبی را نیز پیشما می‌آمد. از زمان شهادت ابوی چه خاطراتی دارید؟ یادم است همان سال 1388 که ایشان به جز سمتجانشینی فرماندهی نیروی زمینی سپاه،مسئولیتقرارگاه قدس در سیستان و بلوچستان را نیز بهصورت توأمان برعهده گرفتند،نوروز آن سالمن به مکه مکرمه مشرف شده بودم."