میراث اسناد فارسی هند مقالة

"روابط سیاسی،اقتصادی،علمی و فرهنگی بین ایران و هند از آغاز سلطنت داریوش اول پادشاه هخامنشی(سده‌ی پنجم و ششم پیش از میلاد)تا زمان سلطنت بهادر شاه دوم آخرین پادشاه تیموریان(سده‌ی نوزدهم میلادی)در سطوح مختلف و زمینه‌های متعدد در حال توسعه و گسترش بوده است. زبان فارسی نه تنها در عصر پادشاهان ترک و افغان و سلسله‌های مستقل محلی هند،بلکه در عصر تیموریان، راحپوتهای هندو،آصف جاهیها و والاجاهیهای دکن،پیشواها، خالصا دربار و نواب مرشد آباد نیز،زبان رسمی و وسیله‌ی مکاتبات دیپلماتیک بود. موقعیت فارس در هند تا آنجا قوی و ریشه‌دار بود که کمپانی هند شرقی به خاطر مکاتبات و تماسهای سیاسی و دیپلماتیک خود با شاهزادگان و صاحب‌منصبان هندی و حتی ارتباط با چین،نپال،تبت،یونان،کابل،هرات،مسقط، بغداد،کاشغر و غیره،چاره‌ای جز به حفظ زبان فارسی نداشت و حتی دبیرخانه‌ی بخش فارسی به وجود آورده بود که تا سال 1835 میلادی فعالیت می‌کرد. زبان فارسی بیش از شش قرن زبان رسمی دربار هند بود که اسناد مربوط به این دوره در زمینه‌های مختلف،در آرشیوهای متعددی در هندوستان حفظ و نگهداری می‌شوند."