ملخص الجهاز:
"لیکن به این دلیل است که از زمان تسپیس )sipseT( شاعر قرن ششم پیش از میلاد،تا عصر آشیل )sulyhcseA( و از زمان سوفوکل )selcohpoS( تا اورپید )sedipiruE( شاعران و نمایشنامهنویسان برای بیان اهداف و افکار خود،به مجموعهای از انواع هنرها نیاز داشتند تا جوهره اثر خود را آنچنانکه بایست به تماشاگران بنمایانند و در این خط سیر،موسیقی نیز به عنوان هنری مستقل در هرچه بهتر بیان شده ماده اولیه تئاتر،لازم بود با آن همآوا شود.
فردیت سرآغاز رنجهای بیشماری بود،در حالی که وحدت و یگانگی،پایه رهایی و کامیابی به حساب میآمد و این یکی دیگر از دلایل وجودی تئاتر بود تا ضمن ایجاد کار گروهی در بین بازیگران،دیگر هنرها را نیز به یگانگی و اتحاد فراخواند.
شاید او خود مصنف نغمههای متن نمایش بود و در عین حال رهبری ارکستر را نیز به عهده داشت.
اجرای حرکات نمایشی مذهبی در ارتباط با حضرت مسیح،مریم و حواریون به همراه آوازهای گریگورین که از متون مقدس مذهبی لاتین و آوازهای بدون همراهی برگرفته شده بود،از دیگر جلوههای مهم حضور موسیقی در عرصه تئاتر به شمار میرفت.
آنها برای اعلام فرامین و پیامهای مقدس مذهبی به نواختن موسیقی شاد با استفاده از شیپور میپرداختند و در فواصل تغییر صحنه نیز حضور چشمگیر خود را نشان میدادند.
لیکن عدهای اولین نمونه تاریخی این وحدت سهگانه را،به جیاکومو پری )ireP omocaiG( و جولیوکاچینی )iniccaC olluiG( دو آهنگساز نامدار ایتالیایی نسبت میدهند که در سال 1600 نمایشی توأم با موسیقی به نام اوریدیس را به روی صحنه بردند."