خلاصة:
هدف این پژوش، بررسی اثر تعاملی هشت هفته تمرین استقامتی تداومی با شدت متوسط و تزریق هموسیستئین بر پراکسیداسیون لیپید و دستگاه ضد اکسایشی هیپوکامپ پشتی موش های نر بود. بدین منظور 42 سر موش ویستار به وزن 40=-200 گرم، به طور تصادفی در چهار گروه شم(حلال هموسیستئین)، پیه(هموسیستئین)، کنترل(هشت هفته) و تمرین استقامتی تداومی تقسیم شدند. بعد از تعیین دوز موثر هموسیستئین، 0/86 میکروگرم از آن توسط سرنگ هامیلتون از طریق کانول تعبیه شده در هیپوکامپ پشتی مغز به صورت دوطرفه به موش های گروه های پایه، کنترل و تمرینی تزریق شد. پروتکل مورد استفاده، دویدن روی نوار گردان ویژه جوندگان به مدت هشت هفته و پنج روز در هفته، با سرعت 18 متر بر دقیقه و مدت 60 دقیقه بود. شاخص های مورد نظر شامل مالون دی آلدئید (MAD) و سوپراکسید دیسموتاز (SOD) در ناحیه هیپوکامپ بودند. تزریق هموسیستئین در ابتدای پژوهش، فعالیت سوپر اکسید دیسموتاز (P=0/001) و میزان مالون دی آلدئید هیپوکامپ را به طور معنی داری افزایش داد (P=0/000). یافته ها نشان دهنده تغییرات معنی دار هر دو شاخص در گروه تمرین استقامتی بود؛ به عبارت دیگر، ورزش فعالیت سوپر اکسید دیسموتاز را افزایش و سطوح مالون دی آلدئید هیپوکامپ را کاهش داد (P=0/020,SOD;P=0/000MDA).نتایج تحقیق حاضر نشان می دهد به دنبال اجرای هشت هفته تمرینات تداومی آثار تخریبی القائی توسط هموسیستئین در هیپوکامپ موش ها کاهش یافته است که به وسیله کاهش سطوح MDA و افزایش سطوح SOD مشخص شد؛ از این رو می توان این برنامه را شیوه درمانی موثر غیر داروئی ای برای افرادی مطرح کرد که دارای سطوح بالای هموسیستئین می باشند.
ملخص الجهاز:
"نتایج تحقیق حاضر نشان میدهد به دنبال اجرای هشت هفته تمرینات تداومی آثار تخریبی الفائی توسط هموسیستئین در هیپوکامپ موشها کاهش یافته است که به وسیلۀ کاهش سطوح ADM و افزایش سطوح DOS مشخص شد؛ازاینرو میتوان این برنامه را شیوۀ درمانی مؤثر غیر داروئیای برای افرادی مطرح کرد که دارای سطوح بالای هموسیستئین میباشند.
مطالعۀ این اثرات اهمیت زیادی دارد؛زیرا میتواند پاسخهای استرس اکسایشی ویژهای در مغز تولید کند که اعمال فیزیولوژیک تأثیر خواهد گذاشت؛بنابراین هدف از این پژوهش،بررسی اثر هشت هفته تمرین استقامتی تداومی به همراه تزریق حاد هموسیستئین،بر سطوح ADM (به عنوان شاخص پراکسید لیپید)و فعالیت DOS (نشاندهندۀ وضعیت دستگاه ضد اکسایشی)هیپوکامپ موشهای نر است.
همسو با نتایج پژوهش حاضر،سومانی و حسین(1997)با بررسی اثرات تمرینات تداومی به مدت ششونیم هفته روی شاخصهای استرس اکسایشی دریافتند تمرینها موجب کاهش معنیدار سطوح ADM در قشر مخ،مخچه،بصلالنخاع،جسم پینهای و هیپوتالاموس مغز موشها شده است و این تغییرات به سازگاری با تمرینات نسبت داده شد؛به عبارت دیگر تمرینات ورزشی نواحی اختصاصی مغز را در مقابل استرس اکسایشی حفاظت میکند(22).
بهطور کلی،براساس نتایج پژوهش حاضر میتوان گفت انجام ورزشهای استقامتی تداومی میتواند به عنوان استراتژیای غیر دارویی در مهار اثرات تخریبی استرس اکسایشی به کار گرفته شود؛به عبارت دیگر،تحقیق حاضر نشان میدهد به دنبال اجرای هشت هفته تمرینات تداومی،آثار تخریبی هموسیستئین در هیپوکامپ کاهش موشها یافته که وسیلۀ کاهش سطوح ADM و افزایش سطوح DOS مشخص شده است؛ازاینرو میتوان این برنامه را به عنوان شیوۀ درمانیای مؤثر و غیر داوریی مطرح کرد."