سرمقاله: طنزپرداز راز آلود: شهریار شهر آشوبان زنده رود را پری زاد برد! افتتاحية

"آری،آن هنگام که توانمندی ذهنی اندیشمند سترگی هم‌چون«میرزا حبیب اصفهانی»مکان واجازه‌ی رخ‌نمایی و جلوه‌گری در چهارچوب آثارفاخر و مانده‌گار نیابند،ره بادیه می‌پیماید و به شوره‌زارهزل فرومی‌افتد تا درد و اندوه ناسودمند و برکنار بودندر پرتو پرت کردن عمدی حواس( noitcartsiD ؛که از جمله مهارت‌های شناختی-رفتاری آدمی است)رو به کاستی گذارد و بر دوش کشیدن این درد و اندوه،آسان‌تر شود. آیا جاری بودن«زنده‌رود»برای ما اسپهانیان،نماد والگو و آموزگاری همیشه‌گی نبوده است تا با سپر وسلاح طنز و مزاح،زندگی افراشته شده بر خاک خشکمرگ‌پرور و پیرامون کویر را پاس داریم و بتوانیم در اندازهی خویش-و نه در قد و قواره‌ی هم‌میهنان شیرازی،گیلانی و تهرانی‌مان-«شور زندگی»را جای‌گزین«شوق مرگ»نماییم؟!؟ در میان مکانیزم‌های دفاعی آدمی و سازش‌پذیری اوبا ناخوشایندی پیرامون،طنز و مزاح یکی از کهن‌ترینو در همین حال پخته و بالغ‌ترین واکنش‌های دفاعیاست. اما آفریدن طنز فاخر،گران‌مایه و ماندگار بهسبب همان رخ‌دادهای ویران‌گر و منکوب‌کننده‌ی پیدر پی،چندان و آن‌چنان‌که باید و شاید،ممکن نشدهو در عوض از شدت فراوان فشار بیرونی و تنش درونروانی به وادی هجو و هزل کشیده شده است."