پچپچه های پشت خط نبرد: واهمه های بی نشان مقدمة ومراجعة

"حالا می‌شود پرسید آیا در پس آن همهتجربه و خون دل خوردن،معنای موفقیت این است که ماروی صحنه شیشکی ول کنیم و دشنام‌های ریز و درشت رامثل نقل و نبات ردوبدل کنیم و دل‌مان خوش باشد کهتماشاگر دارد"حال می‌کند". این شیوه تئاتر را به رسانه‌ای عقده‌گشا و نه فرهنگ‌ساز تبدیل می‌کند،ا کرده است؟ پچپچه‌های پشت خط نبرد نوشته و کار علیرضا نادرینجف‌آبادی،اگرچه در ظاهر،حال و هوای همان نوعنمایش‌هایی که ذکرشان رفت را تداعی می‌کند،اما بهدلیل متنی قوی و پرمفهوم و اجرای ناتورالیستی وتکان‌دهنده،به هیچ وجه کارکردی ژورنالیستی ندارد. درست همانشیوه‌ای که رسول ملا قلی‌پور در آثار اخیرش پیش گرفتهو گویا علیرضا نادری هم،همچون ملا قلی‌پور و دیگرهنرمندان نسل جن،سال‌های جوانی خود را در فضایمعنوی و آرمان‌گرایانه سیر و سلوک کرده و حالا که بهپشت سر نگاه کرده،متوجه شده است که"ز سوداگری‌هاگرش مانده است"."