قصه ای از قصه های عامیانه مردم بته الأدب والفن

"چرا انسانها مجبور به کار کردن شدند؟ گردآوری:ژولیوس لستر ترجمۀ حسین ابراهیمی(الوند) در ابتدا،آسمان بسیار نزدیک به زمین بود،در واقع، آسمان بیش از یک دست یا زمین فاصله نداشت. خوب،این وضع تا مدتی به خوبی و خوشی ادامه داشت، اما گاهی انسانها بیش از آنچه می‌توانستند بخورند،از آسمان می‌کندند؛و آن وقت،اضافی آن را روی زمین می‌انداختند. در این صورت اگر آنها بیشتر از آنچه واقعا نیاز داشتند می‌کندند،چه اهمیتی داشت؟ شاید از نظر آنها اهمیتی نداشت،اما برای آسمان اهمیت داشت. بنابراین،یک روز آسمان به حرف آمد و گفت:«ببین چه وضعی درست کرده‌اید!دیگر قابل تحمل نیست!دیگر حق ندارید هر وقت شکمتان به قار و قور افتاد تکه‌ای از من بکنید، گازی به آن بزنید و بقیه را دور بیندازید!اگر به این عملتان ادامه دهید،آن قدر بالا می‌روم که دست هیچ کدامتان دیگر به من نرسد!فهمیدید؟» خوب،انسانها فهمیدند. ولی همین جزئیات نشان دهندۀ نوع جامعۀ آنها و نوع برخوردشان نسبت به این مشکلات است."