زندگی سگی - مجلة ادبیات داستانی الأدب والفن

"زن که انگار توی چشمهایش جنگلی آتش گرفته بود،گفت:«دنبال چیزی می‌گردی؟» مرد توی دستهایش دمید و گفت:«هوا خیلی سگیه!» زن پرسید:«سگی؟!»و از پنجره به شاخه‌های لخت درختنگاه کرد. »و باز از پنجره بهشاخه‌های بخت درخت نگاه کرد که پرنده‌ای روی آن کز کرده بود. زن به ابرهای سیاهی که وتی هم می‌لولیدند،خیره ماند و بعد بهپرندۀ کوچکی نگاه کرد که روی شاخۀ درخت خپ کرده بود. دستهایش را مثل وقتی بخواهد چیزی را با احترام از کسیبگیرد،پیش برد و گفت:«بهار»و شوقی توی چشمهایش جوانه زد. سعی کرد تجسم کند اگر بهار بیاید روی هرشاخۀ دستهایش چندپرنده خواهد نشست. دستهایش را مثل (به تصویر صفحه مراجعه شود) شاخه‌های آویخته از تنۀ درخت در هوا نگه داشت و گفت:«چقدردلم می‌خواهد سبز باشم. تنۀ بی‌تحرک درخت در قاب پنجره انگار لرزید،و پرنده اماهمان طور توی خودش کز کرده بود. »و به ستارگانی که درقاب چوبی پنجره سوسو می‌زدند،نگاه کرد: مرد گفت:«خانه،بی‌صدای بچه قبرستان است."