یک صفحه قدیمی - مجلة نگین مقالة

"آن‌ها برای اینکه حس خود را ارضاکرده باشند،در میدان چادر می‌زنند،زیرا از خانه و سکونت بیزارند. ما گاهی سعی می‌کنیم ازدکان خود کاملا بیائیم بیرون،تا لااقلکثافات مضر را برداریم،ولی بسیار به ندرتاین کار را می‌کنیم،چون زحمت مابی‌فایده است. با چادرنشین‌ها نمی‌شود حرف زد،آنها زبان ما را نمی‌فهمند،آنها خودشان،به زحمت زبانی دارند و برای تفاهم بینخودشان مثل زاغچه‌ها داد می‌زنند. آداب و رسومما نیز برای آنها نامفهوم است. قصاب به مجرد اینکه گوشت خود رابرچنگک می‌آویزد،آنها گوشت را از اومی‌دزدند و با ولع می‌خورند. در آن لحظه بود که گمان کردم«آنمرد»را پای پنجره قصر می‌بینم،او هرگزدر عماراتی که به طرف میدان است،نمیآید،همیشه در مخفی‌ترین باغ‌ها دیده می‌شود،بهرحال این بار بنظرم رسید او پشت یکی ازپنجره‌ها مراقب بود و با سر خمیده آن‌چه راکه جلوی قصرش رخ می‌داد،تماشا کردهاست. ما همه از خود می‌پرسیدیم:«چهخواهد شد؟»تا کی بایستی این شکنجهو این بار سنگین را تحمل کنیم؟قصر،چادرنشین‌ها را جلب کرده،ولی قادربه راندن آن‌ها نیست."