سخنانی از فدریکوگار سیالورکا (1936 - 1899) خطاب!

"یکی بخاطرآنکه ایمان دارم هر یک از این مراسم میخ دیگر است بر تابوت ادبی ما و دیگرآنکه معتقدم هیچ‌چیز افسرده کننده‌تر از ایراد یک سخن‌رانی رسمی نیست،و از آن غم‌انگیزتر کف‌زدنهای قراردادی دسته‌جمعی است،هر چند که از رویصمیمیت باشد. ملتی که تآتر خویش را کمک و تشویق نکند یا مرده است و یا در شرفمرگ است؛درست مانند تآتری که بنض اجتماعی و تاریخی جامعه‌ی خود رالمس نکرده باشد. وقتی بازیگران و نویسندگان،جیر مدیریتیهستند که عاری از حس قضاوت و بری از هرگونه مسئولیتی است و منحصرا با یکشم تجارتی،آزادانه بدون هیچ کنترل ادبی و دولتی جهت جلوگیری ازابتذالشان،تآتر را بدست گرفته‌اند،هرگز امیدی به ترقی بازیگران ونمایشنامه‌نویسان و تعالی تآتر نیست. عظمت و ارزش تآتر باید پیوسته حفظ شود،با این اعتقاد که چنین ارزشیبازده فراوان خواهد داشت. تآتر هرگز چنین جز هنر نیست و تا ابد نیزهنری والا باقی خواهد ماند."